4º Domingo da Quaresma

PATRIARCADO DE ALEXANDRIA E TODA A ÁFRICA

SANTA DIOCESE GREGO ORTODOXA DE MOÇAMBIQUE

__________________________________________________

Luz De Cristo

DOMINGO, 30 de Março 2014

4º Domingo da Quaresma

Domingo de São João da Escada

(3º antes da Páscoa)

EPÍSTOLA [HB 6:13-20 ] LEITURA DA EPÍSTOLA DO APÓSTOLO SÃO PAULO AO HEBREUS Porque. Quando Deus fez a promessa a Abraão, como não tinha outro maior por quem jurasse, jurou por si mesmo, dizendo: certamente, abençoando, te abençoarei, e multiplicando te multiplicarei. E assim, esperando com paciência , alcançou a promessa. Porque os Homens certamente juram por alguém superior a eles, e o juramento para a confirmação, é, para eles o fim de toda a contenda. Pelo que, querendo Deus mostrar abundantemente a imutabilidade do seu conselho aos herdeiros da promessa, se interpôs com juramento; para que por duas coisas imutáveis, nas quais é impossível que Deus minta, tenhamos a firme consolação, nós os que pomos o nosso refúgio em reter a esperança proposta; A qual temos âncora da alma , segura e firme, e que penetra até ao interior do véu, onde Jesus nosso percursor, entrou por nós, feito eternamente sumo sacerdote, segundo a ordem de Melquisedeque.

EVANGELHO [MC 6:13-20] EVANGELHO DE NOSSO SENHOR JESUS†CRISTO, SEGUNDO SÃO MARCOS E expulsavam muitos demônios, e ungiam muitos enfermos com óleo, e os curavam. E ouviu isto o Rei Herodes (porque o nome de Jesus se tornará notório), e disse: João,o que baptizava ressuscitou dentre os mortos, e por isso estas maravilhas operam nele. Outros diziam: é Elias. E diziam outros: é um profeta, ou como um dos profetas. Herodes, porém ouvindo isto, disse: este é João que mandei degolar, ressuscitou dentre os mortos. Porquanto o mesmo Herodes. Por quanto o mesmo Herodes mandara prender a João, e encerrá-lo maniatado no cárcere, por causa de Herodias, mulher de Filipe, seu irmão, por quanto tinha casado com ela. Pois João dizia a Herodes: não te é lícito possuir a mulher do teu irmão. E Herodias o espiava, e queria matá-lo mas não podia. Porque, Herodes temia a João, sabendo que era varão justo e santo, e guardava-o com segurança, e fazia muitas coisas, atendendo-o e de boa mente o ouvia.

À medida que avançamos ao longo de nossa jornada da Grande Quaresma, chegamos ao quarto domingo e pela grande sabedoria de Deus, lembramo-nos de São João da Escada. Lembrando-se de São João e sua vida e os ensinamentos, nós também lembra mos as palavras de nosso Senhor Jesus Cristo que, “aqueles que perseverarem até o fim, serão salvos”.

São João tornou-se monge aos 20 anos depois de entrar no mosteiro no Monte Sinai e foi sendo testado durante quatro anos a partir dos dezesseis anos ele estava sob a orientação do seu representante espiritual George por muitos anos e ele se tornou o chefe / abade do mosteiro e adormeceu em profunda velhice, com oitenta anos de idade.

Ele foi convidado por seus irmãos monges para se tornar o abade e para dar-lhes instruções. Ele escreveu um livro que se tornou conhecido como a Escada da Ascensão Divina que dá 30 passos ou degraus de uma escada.

À medida que avançamos ao longo do nosso caminho quaresmal, devemos nos perguntar questões como essas. Se eu mantive-me sem comer carne, também eu me mantive de mastigar a carne do meu irmão? Em outras palavras, eu estou evitando falar coisas ruins sobre o meu próximo? Eu estou controlando minha língua? Se eu não posso controlar a minha língua, então como eu posso controlar o meu corpo que é muito maior do que a minha língua?

Eu estou controlando o que eu como? Se eu não posso controlar o que eu como, como eu posso controlar qualquer outra coisa na minha vida? Como posso exercer meus músculos espirituais, se eu não estou sequer a tentar? Se eu estou tendo sucesso em controlar o que eu como, permaneço humilde ou eu tornou-se orgulhoso? É um grande pecado de orgulho, porque então eu olhar para baixo sobre as outras pessoas, e isso não é bom, porque eu vou tratá-los mal.

Se eu tratar as pessoas mal, em seguida, eles podem começar a me odiar e podemos começar a lutar. Quando lutarmos, podemos eventualmente, matar uns aos outros.vocé vé como é importante controlarmo-nos e manter-se humilde?

Por outro lado, assim como Moisés viu Deus no Monte Sinai, e muitos outros santos terem chegado a ver a Deus, assim como São João da Escada, se optarmos por seguir a Deus, nós podemos um dia chegar a ver Deus. Você pode pensar que isso não é verdade, mas não o próprio Jesus Cristo nos diz isto é, em seu Sermão da Montanha “Bem-aventurados os puros de coração, porque eles verão a Deus”.

Vamos, portanto, continuar o nosso Grande caminho quaresmal, com a oração, o jejum, amor e humildade, para que na Pascóa, possamos começar a ver Deus. Amém.

ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΔΕΚΑ ETΩΝ ΑΠΟ ΤΗN ΙΔΡΥΣH ΤΟΥ

Αντιπροσωπεία της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας ( Δ.Σ.Ο ), αποτελούμενη από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Μοζαμβίκης κ. ΙΩΑΝΝΗ, Σύνδεσμο της Δ.Σ.Ο. με το Παναφρικανικό Κοινοβούλιο και τον κ. Theodoros-Zacarias Jose, βουλευτή του Κοινοβουλίου της Μοζαμβίκης, συμμετείχαν στην Επετειακή Γενική Συνέλευση του Παναφρικανικού Κοινοβουλίου, που πραγματοποιήθηκε στην Ν.Αφρικη την περίοδο 20 -23/3/2014.

Τα μέλη της Αντιπροσωπείας έλαβαν μέρος στις εργασίες της Συντονιστικής Επιτροπής του Παναφρικανικού Κοινοβουλίου με την Δ.Σ.Ο. υπό την Προεδρία του κ. Saleh Kebzabo, με τον οποίο και συζήτησαν την προοπτική μελλοντικής συνεργασίας των δύο σωμάτων.

 

Ο Επίσκοπος κ. Ιωάννης είχε την ευκαιρία να συναντηθεί κατ’ ιδίαν με τον Πρόεδρο του Παναφρικανικού Κοινοβουλίου, κ. BETHEL NNAEMEKA AMADI. Μετέφερε τις Πατριαρχικές Ευχές του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρου Β’ για την ευόδωση των εργασιών της Συνόδου. Ακολούθως επέδωσε αναμνηστικό δώρο εκ μέρους της Δ.Σ.Ο. και πρόσκληση για την Γενική της Συνέλευση στη Μόσχα, τον Ιούνιο ε.έ.

Παράλληλα, ενημέρωσε τον Πρόεδρο του Παναφρικανικού Κοινοβουλίου για το επιτελούμενο ιεραποστολικό και ανθρωπιστικό έργο στην Αφρικανική Ήπειρο υπό την Α.Θ.Μ. τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρον Β'.

Το Παναφρικανικό Κοινοβούλιο, ανάλογο προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είναι το νομοθετικό όργανο της Αφρικανικής Ένωσης και πραγματοποίησε την εναρκτήρια Σύνοδό του τον Μάρτιο 2004.

Κύριοι στόχοι του είναι η εφαρμογή των πολιτικών και των στόχων της Αφρικανικής Ένωσης, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας στην Αφρική, η βεβαίωση των κρατών μελών για συμμόρφωση με τη χρηστή διακυβέρνηση, τη διαφάνεια και τη λογοδοσία, η ενημέρωση των Λαών της Αφρικής ώστε να γνωρίζουν

 

ν ποιοι είναι οι στόχοι και οι πολιτικές της Αφρικανικής Ένωσης, η προώθηση της ειρήνης, της ασφάλειας και της σταθερότητας στην Αφρικανική Ήπειρο, η επίτευξη της συνεργασίας και της ανάπτυξης στην Αφρική, η ενίσχυση του αισθήματος αλληλεγγύης για την κοινή μοίρα των Λαών της Αφρικής και η έμφαση στην καταπολέμηση του εγκλήματος, της διαφθοράς και των δικτατορικών καθεστώτων.

Στο περιθώριο της Συνόδου ο Επίσκοπος Ιωάννης συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Ουγκάντα, κ. Γιουέρι Μουσεβένι, ο οποίος εξέφρασε με θαυμασμό την κοινωνική και ανθρωπιστική προσφορά της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη χώρα του.




　

　

　

Αφιέρωμα στην παράδοση από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία Ιερού Λειψάνου του Ευαγγελιστού Μάρκου, στον Μακαριώτατο Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρο Β΄.

Κατά τις ημέρες της παρουσίας της Α.Θ.Μ., του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β΄, στην Ιερά Επισκοπή Μοζαμβίκης (14-19/2/2014), έγινε η επίσημη  επίδοση αποτμήματος Ιερού Λειψάνου του Αγίου ενδόξου πανευφήμου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου, ιδρυτού της Αλεξανδρινής Εκκλησίας από τον Ρωμαιοκαθολικό ιερέα του Μαπούτο.

Η τελετή παράδοσης του Ιερού Λειψάνου στον Προκαθήμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αφρικανική γη, έγινε στο τέλος της Πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας και της Ακολουθίας των Εγκαινίων του Καθεδρικού Ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, στο Maputo της Μοζαμβίκης, στις 16 Φεβρουαρίου 2014.

 

 

Το ιερό Λείψανο είχε τοποθετηθεί σε περίτεχνη ασημένια λειψανοθήκη, διακοσμημένη με σμάλτα, κατασκευασμένη στην Αθήνα στο εργαστήριο αγρυροχρυσοχοΐας «Γρηγόρη Κατσακιόρη», ύστερα από οδηγίες του Θεοφιλ. Μοζαμβίκης κ.Ιωάννου.

Μικρό τεμάχιο του Ιερού Λειψάνου του Ευαγγελιστού Μάρκου, παρέμεινε εντός του Καθεδρικού Ναού, το οποίο τοποθετήθηκε σε ειδική ασημένια θήκη εντός ενός νέου ξυλόγλυπτου εικονοστασίου, επάνω στο οποίο τοποθετήθηκε περίτεχνη εικόνα βυζαντινής τέχνης του Αποστόλου Μάρκου, έργο και αυτή του καλλιτέχνη Διονύση Πάλμα.

Ο Μακαριώτατος, μετά το πέρας της επίσημης επίσκεψής του στην Μοζαμβίκη, διαβεβαίωσε ότι θα μεταφέρει το Ιερό Λείψανο στην έδρα του Πατριαρχείου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, για να το καταθέσει στο σκευοφυλάκιο του Πατριαρχικού Ναού. 

Οδοιπορικό στη Μοζαμβίκη (10)

γράφει ο Μανώλης Δημμελάς

φωτογραφίες Καλλιόπη Μαλλόφτη

Το “παρά πέντε”, του Λουρέτζο Μάρκες…

Από ψηλά  τα ποτάμια της Μοζαμβίκης μοιάζουν με χαρούμενους, σκουρόχρωμους άφοβους γίγαντες, που ξεδιψούν μια άγνωστη και αμέτρητη, όμως τόσο λαμπερή κυρία, την Αφρικάνα γη! Και ενώ εδώ, στη βόρεια Μοζαμβίκη, υπόφερουν από επιδημία χολέρας, εμείς καβαλήσαμε τα σύννεφα και κάνουμε απολογισμούς για το ταξίδι.

Πόσο μαγικό θα ήταν αν γνωρίζαμε, έστω αν υποψιαζόμαστε το μέλλον και τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Δεν θα υπήρχαν λανθασμένες επιλογές και το λεξιλόγιο θα ήταν σίγουρα πιο φτωχό, αφού δεν θα μίλαγε για στραβοτιμονιές και παλιοχαρακτήρες.
Τότε αυτά που μόλις πρόκειται να διαβάσετε, θα ήταν στην εισαγωγή και όχι πάνω στη σφραγίδα της αποχώρησης, από την εξωτική Μοζαμβίκη.

Αφήνουμε τη χώρα λυπημένοι, στις αναχωρήσεις του αεροδρομίου μόλις συγκρατήθηκαμε να μην βάλουμε τα κλάματα.

Οι πέντε Έλληνες που μας συνόδευαν στις εξορμήσεις και στις καταγραφές με τις κάμερες μας, ήταν εκεί, ακόμη μια αφορμή, για την αληθινή αγκαλιά που δίνει ένας προγραμματισμένος αποχωρισμός, μα τόσο περίεργα βίαιος.

Είναι εκείνα τα παιδιά που θέλω να σας συστήσω και να μοιραστώ μαζί σας, έστω με τις λέξεις, την εμπειρία του καθάριου Έλληνα στους παντόξενους τόπους.

Η Μαρία Κασιμάτη, η Μαρίνα Τσιχλάκη, η Μάρω Μπινλένερ-Σπανούδη, ο γιός της Μαρίνας, Τέλης Τσιχλάκης και ο Επίσκοπος Μοζαμβίκης, κ. Ιωάνννης, που είναι και η ψυχή της Ορθοδοξίας, εδώ στην άκρη της Αφρικής, πάνω στον απέραντο Ινδικό ωκεανό.

Ήταν λίγες μέρες πίσω, όταν γνωρίσαμε τον Ζακυνθινό Αρχιμανδρίτη, Δανιήλ Μπιάζη.΄Ηταν εδώ για να βοηθήσει τον μητροπολίτη, στην οργάνωση της επισκέψεως του πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρου Β’. Πρώτος εκείνος, δανείστηκε το τίτλο από τη πετυχημένη σειρά του Μέγκα "παρά πέντε”, και τον έδωσε στην ομάδα, που παλεύει μέσα στο Μαπούτο ολομόναχη, για να κρατήσει τον Ελληνισμό. Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τη μεταφορά, όμως από ευγένεια, συμφώνησα και πήγα τη κουβέντα παρακάτω.

Έξω από την Ελλάδα, σχεδόν πάντα, συναντάς τους αληθινούς πατριώτες, εκείνους που δίχως δόλο, μιλούν για τη χώρα και πονούν, ωστόσο έχουν τέτοια περηφάνια και εγωισμό, που δεν θέλουν να βγει τίποτε στραβό και ανάποδο προς τα έξω.

Θα ήθελαν την χώρα μας να κοιτά στα μάτια τα ξενάκια της, και να  ενδιαφέρεται αληθινά κι όχι να θέλουν τους μετανάστες μονάχα για τις φιέστες, τα τραπεζώματα και κυρίως για παλαμάκια.

Η πεντάδα των Ελλήνων που μας στάθηκε είναι το μυστικό της δικιάς μας, της Ελληνικής φυλής, στη ανεξερεύνητη χώρα. Έξυπνες γυναίκες, κάποιοι άντρες που φορούν παντελόνια και ένας αεικίνητος δεσπότης, που πέρασε από πολιτικές και κόμματα, έκανε αφισοκολλήσεις και διαφώτιση, και σήμερα πρώτος κάνει την αυτοκριτική του, παραδέχεται πως η γενιά των αγώνων του ’80 κατάφερε να σφίγγει στο χέρι, ένα τηλεκοντρόλ ή ένα ποντίκι και ξαπλωμένη σε καναπέδες να αλλάζει μονότονα κανάλια και σελίδες στο διαδίκτυο. Ο ίδιος είναι ταγμένος στους κανόνες τις Ορθοδοξίας, αφήνει την πόρτα του ορθάνοιχτη σε όλο τον κόσμο, και ενώ δεν κάνει κανενός είδους προσηλυτισμό, ούτε κάποια πονηρή θρησκευτική αποικιοκρατία, όμως όταν μιλάει για τον Θεό ανοίγει, ξεκλειδώνει μαγικά όλες τις ψυχές, που δεν έχουν χρώμα, αλλά ούτε και τσέπες.

Η Μαρία Κασιμάτη είναι η μεγαλύτερη της παρέας, μια Κρητικιά γεννημένη στη Μοζαμβίκη, μοιράζεται τα χρόνια της ανάμεσα στο Αμάρι Ρεθύμνου και τις γειτονιές του Μαπούτο. Είναι η μάνα, που θέλει στα σιωπηλά να φροντίσει για όλους και για όλα.

Έπειτα η Μαρίνα Τσιχλάκη, κρύβεται πίσω από κάθε Ελληνικό βήμα. Μπορεί να διαφωνεί με τους κομμουνιστές και με τη πολιτική που ακολούθησαν οι Μοζαμβικάνοι, όμως είναι εκείνη που μας έφερε τα βιβλία για την ιστορία του Φρελίμο και τη ζωή του επαναστάτη, ηγέτη Σαμόρα Μασέλ. Στα νιάτα της ήταν οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων και αγώνων αντοχής, έμαθε να ανοίγει δρόμους με τα χέρια της μέσα στη ζούγκλα.

Η κοσμογυρισμένη Μάρω Μπινλένερ-Σπανούδη, μοιάζει με  ένα χείμμαρο ενέργεια, μετρημένη και ταπεινή, απέφυγε διακριτικά να βγάλει τα δικά της συμπεράσματα για τη χώρα και τους συμφεροντολόγους Έλληνες. Πολύ απλά προτίμησε να μας τους γνωρίσει!

Ο Τέλης Τσιχλάκης, τρίτης γενιάς Έλληνα, στάθηκε η αιτία να γνωρίσουμε την αληθινή γη της Μοζαμβίκης. Και ενώ όλοι, λευκοί και μαύροι, μιλούν για το χρήμα, ο Τέλης ονειρεύεται να φτιάξει το πατρικό σπίτι στη Ναντάλε. Είναι εκεί μυρίσαμε το  κόκκινο Αφρικάνικο χώμα, κόψαμε μάγκο από τα δέντρα και χαϊδέψαμε φελλόδεντρα.  Νιώσαμε μέσα από τα μάτια του Τέλη, τη λατρεία, το πάθος του για την Αφρική.

Ανεξάρτητα από τα πιστεύω μας και τις φορτωμένες από στερεότυπα και τσιμενταρισμένα σχήματα, θέσεις μας, πίσω από τα ράσα δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο μοναδικός Μητροπολίτης Μοζαμβίκης Ιωάννης κάνει όλους τους κανόνες στην άκρη!

 

Δεν θα προσπαθήσω να σας πείσω με τις λέξεις, άλλωστε η ιεραποστολή, από τη φύση της, δεν έχει να κάνει με κουβέντες, αλλά με πράξεις και με σιωπηλή αυτοθυσία.

Αν κάτι μπορούμε να μοιραστούμε δεν είναι άλλο από το διαρκές συγκρουσιακό ταξίδι της ζωής του επίσκοπου Μοζαμβίκης. Μια διαδρομή φορτωμένη με αγωνίες, σωρό από φόβους, κυρίως γεμάτη ταπείνωση και αυτοκριτική.

Εδώ στην μακρινή Μοζαμβίκη, το πρώτο που μοιράζεσαι με το δεσπότη, είναι ο τρόπος για να γίνεις ένα με τους ντόπιους. Αυτή η δεύτερη γέννηση, όπως ο ίδιος περιγράφει, έχει αφάνταστο πόνο και ανυπόφορη μοναξιά.

Μήπως κάπως έτσι δεν γεννιούνται τα θαύματα;

(Οι συνεργάτες του 24grammata.com, Μανώλης Δημελλάς και Καλλιόπη Μαλλόφτη, επισκέφθηκαν (από 14/02/2014) τη Μοζαμβίκη για επαγγελματικούς λόγους, έγραψαν και φωτογράφισαν την κατάσταση των Ελλήνων στη Μοζαμβίκη, την καθημερινότητα των Αφρικανών καθώς και  τον Πολιτισμό τους. Για όλες τις δημοσιεύσεις τους πάτα εδώ.

Κυριακάτικο Φυλλάδιο Luz De Cristo (Φως του Χριστού)

DOMINGO, 16 de Março 2014

2º Domingo da Quaresma:

 «Domingo de São Gregório Palamás»

[ou «Domingo das Santas Relíquias»]

(5º Domingo antes da Páscoa)

                                                            εPÍSTOLA                                                             

LEITURA DA EPÍSTOLA DO APÓSTOLO SÃO PAULO AO HEBREUS

 [HB 1,10-14; 2,1-3 ]

Tu, Senhor, nas origens fundaste a terra, e os céus são obra de tuas mãos. Eles desaparecerão, mas tu permaneces; envelhecerão todos como veste, e tu os dobrarás como a um manto, e serão como veste que se muda; mas tu ermanecerás o mesmo, e teus anos jamais terminarão.» A qual dos anjos Deus disse alguma vez: «Sente-se à minha direita, até que eu coloque seus inimigos como estrado para seus pés?» Não são todos eles espíritos encarregados para um serviço, enviados para servir àqueles que deverão herdar a salvação? Por isso, devemos levar mais a sério a mensagem que ouvimos, se não quisermos perder o rumo. De fato, se a palavra transmitida por meio dos anjos se mostrou válida, e toda transgressão e desobediência recebeu um justo castigo, como poderemos nós escapar do castigo, se não dermos atenção a uma salvação tão grande? De fato, depois de ter sido promulgada no início pelo Senhor, essa mesma salvação foi confirmada no meio de nós por aqueles que a tinham ouvido. 

EVANGELHO                                   

EVANGELHO DE NOSSO SENHOR JESUS†CRISTO, SEGUNDO O EVANGELISTA 

SÃO MARCOS                                                                                                                 

[MC2,1-12]  

Naquele tempo, Jesus entrou de novo na cidade de Cafarnaum. Logo se espalhou a notícia de que Jesus estava em casa. E tanta gente se reuniu aí que já não havia lugar nem na frente da casa. E Jesus anunciava a palavra. Levaram então um paralítico, carregado por quatro homens. Mas eles não conseguiam chegar até Jesus, por causa da multidão. Então fizeram um buraco no teto, bem em cima do lugar onde Jesus estava, e pela abertura desceram a cama em que o paralítico estava deitado. Vendo a fé que eles tinham, Jesus disse ao paralítico: «Filho, os seus pecados estão perdoados.» Ora, alguns doutores da Lei estavam aí sentados, e começaram a pensar: «Por que este homem fala assim? Ele está blasfemando! Ninguém pode perdoar pecados, porque só Deus tem poder para isso!» Jesus logo percebeu o que eles estavam pensando no seu íntimo, e disse: «Por que vocês pensam assim? O que é mais fácil dizer ao paralítico: ‘Os seus pecados estão perdoados’, ou dizer: ‘Levante-se, pegue a sua cama e ande?’ Pois bem, para que vocês saibam que o Filho do Homem tem poder na terra para perdoar pecados, - disse Jesus ao paralítico - eu ordeno a você: Levante-se, pegue a sua cama e vá para casa.» O paralítico então se levantou e, carregando a sua cama, saiu diante de todos. E todos ficaram muito admirados e louvaram a Deus dizendo: «Nunca vimos uma coisa assim!»

 SUBSIDIOS HOMILETICOS 

Aveneração às relíquias de santos cristãos teve inicio no culto aos mártires do inicio do cristianismo que eram vistos como símbolo do sofrimento, da morte e da vitória do Cristo. No santo mártir, a fé por Cristo ganhava forma; era uma realidade próxima, possível de ser imitada. Por isso restos dos corpos desses mártires e objetos que lhes pertenciam eram venerados com respeito e devoção pelos cristãos da Igreja perseguida, pois, não negando a fé no Ressuscitado, derramaram seu sangue por Ele, O testemunhavam com sua vida. 

A devoção aos santos ícones e às santas relíquias são pois, um convite para que vivamos a Quaresma santificando nossa vida. Ela é vista como um estímulo, um convite insistente para que não esqueçamos de nossa vocação primeira: sermos santos como nosso Pai é Santo.

A Quaresma nos convida, através das santas relíquias, a trilharmos o caminho da caridade, do amor e do perdão. Hoje são veneradas as relíquias não só de mártires mas de todos os que amaram a Cristo em sua vida cotidiana.O Evangelho de Marcos, nos confirma este pensamento: onde Jesus estava, as pessoas recorriam a Ele. De qualquer forma, o interessante é que Jesus não repreendeu as pessoas por destelharem a casa, ou as elogiou pela sua determinação em ali chegar. Jesus surpreende a todos manifestando a misericórdia de Deus, perdoando os pecados daquele paralítico, causando espanto a todos. Este Segundo Domingo da Quaresma nos convida, pois, ao sacramento do Perdão. A Igreja, sinal e sacramento do Perdão Divino, é lugar de conversão e perdão fraterno.

 

Σκέψεις για την ιεραποστολή (απόσπασμα)

...Το ευαγγέλιο του Ματθαίου τελειώνει με τα εξής πολύ γνωστά λόγια, «πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»[1]. Μια αξιοσημείωτη λέξη στο ως άνω χωρίο είναι το ρήμα «μαθητεύω». Στην συγκεκριμένη συνάφεια το «μαθητεύω» σημαίνει «δημιουργώ μαθητές-αποστόλους»[2], ή, θεολογικότερα, «συνδέω τον ακροατή του λόγου του Χριστού κατευθείαν με Αυτόν, χωρίς μεσάζοντες». (παρενθετικά αναφέρω πως δυστυχώς συχνά αυτή η διατύπωση παραμένει ζητούμενο σε περιπτώσεις, όπου ο κληρικαλισμός ή ο γεροντισμός θολώνουν το κρυστάλλινο νερό της ορθοδοξίας μας). Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και προκλητική θα ήταν, όμως,  η ερμηνεία του ως άνω χωρίου με την έννοια που έχει στη θύραθεν γραμματεία. «Μαθητεύω» θα πει γίνομαι εγώ μαθητής, δηλαδή στην περίπτωσή μας μπαίνω στη διαδικασία να μελετήσω, να γίνω εγώ ένα με την κουλτούρα του τόπου στον οποίο αποστέλλομαι, να γίνω ένας από αυτούς. Αυτή η ερμηνεία, βέβαια, δεν είναι ανερμάτιστη, ούτε αποτελεί προσωπικό ευφυολόγημα. Ο Απόστολος των εθνών, Παύλος, αναφέρει «τοῖς πᾶσιν γέγονα πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω»[3]. Δεν είναι πάντα εύκολο να γίνεις ένα με μια κουλτούρα τόσο διαφορετική από τη δική σου, να μάθεις τη γλώσσα και τα έθιμα, να τρως τα φαγητά του τόπου, να «αναγεννηθείς άνωθεν»[4] σαρκούμενος σε νέο τόπο. Αυτή η δεύτερη γέννηση έχει μεγάλο πόνο, αλλά και μεγάλη χαρά.

Πόνο, διότι η μοναξιά είναι ανυπόφορη, διότι η αλλαγή νοοτροπίας και προσέγγισης των πραγμάτων φαντάζει αδύνατη, διότι ο πόλεμος που δεν είναι «πρὸς αἷμα καὶ σάρκα ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις»[5], μοιάζει άνισος. Χαρά, διότι σταδιακά καταλαβαίνεις  ότι «μείζων ἐστιν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ»[6]. Στις ελάχιστες δικές σου δυνάμεις και ικανότητες αλλά και στην απλότητα, την ειλικρίνεια και τη θέληση, ο Θεός συνεργεί και μπορούν να γίνουν Θαύματα. Και κάπως έτσι το καντηλάκι, που κάποιος ανάβει στα έσχατα της γης, μπορεί να γίνει πυρκαγιά Θείας αγάπης και δύναμης...

Απόσπασμα από την ομιλία του Επισκ. Μοζαμβίκης κ. Ιωάννη
 στο Κέντρο Λόγου "ΑΛΗΘΩΣ" της Ενορίας Μπανάτου Ζακύνθου (13/4/2013).
Φωτογραφίες από το Αρχείο της Ιεράς Επισκοπής Μοζαμβίκης.

[1] Ματ. 28,19-20

[2] Kittel, volume IV, p. 461

[3] Α Κοριν. 9,22

[4] Ιω. 3,7

[5] Εφ. 6,12

[6] Α Ιω. 4,4

Εμπειρίες

Mozambique

Χώρα πλούσια. Άπειρη ήπειρος
με κάθε λογής αγαθό.
Ηγέτες που θέλουν
το κακό
των ανθρώπων-

τους-

ξένους

που ρημάζουν

και ατιμάζουν

ανήθικα τη γεννήτορα γη

των κατοίκων.

Τα εν οίκω μη εν δήμω;

 τι θα έλεγαν οι μη βάρβαροι (Έλληνες);

Δ. Σεκαδάκης

“Οδοιπορικό στη Μοζαμβίκη, Μάρτιος 2012”

Εκκλησία και Ιεραποστολή

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ

Η εβδομάδα που κορυφώνεται στην Κυριακή της Ορθοδοξίας έχει οριστεί από την Εκκλησία μας ως χρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου καλούνται τα μέλη της να συγκεντρώνουν με ιδιαίτερη προσοχή τη σκέψη τους στο έργο της Ιεραποστολής. Τους ζητείται, από το υστέρημα ή το περίσσευμα τους, να ενισχύσουν υλικά το μεγάλο αυτό έργο, που έχει τόσες συγκεκριμένες κι επείγουσες ανάγκες. Είναι κι αυτό μια μορφή κοινωνίας της αγάπης που μεταποιείται σε πνεύμα. Τους ζητείται όμως ιδιαίτερα να συμπαρασταθούν στην ιεραποστολή με την προσευχή τους. Δηλαδή με την ενέργεια εκείνη που εκφράζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο την καθολικότητα της Εκκλησίας, μια και συνδέει τη γη με τον ουρανό, το παρόν με την αιωνιότητα. Και τα δύο αυτά αιτήματα που απευθύνει η Εκκλησία στον πιστό λαό μαρτυρούν από μια άλλη πάλι πλευρά την καθολικότητα τους, μια και τα βρίσκουμε στην παράδοση τους από την εποχή κιόλας των Αποστόλων.Στις σύντομες σκέψεις που θα ακολουθήσουν θα ασχοληθούμε με την προσευχή για την Ιεραποστολή, αφήνοντας σε άλλη ευκαιρία τη συλλογή υλικών προσφορών, που στα παλιά χρόνια ονομαζόταν λογία.

Οι Πράξεις των Αποστόλων μας διηγούνται στο Δ΄ κεφάλαιο ότι, όταν το Συνέδριο των Ιουδαίων άφησε ελεύθερους τους αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη, απειλώντας τους όμως με τιμωρίες αν συνέχιζαν να κηρύττουν, αυτοί γύρισαν στους αδελφούς και τους ανακοίνωσαν τα καθέκαστα. Τότε η Εκκλησία ξέσπασε σε προσευχή, που το κύριο αίτημα της ήταν να ενισχύσει ο Θεός τους Αποστόλους «μετά παρρησίας πάσης λαλείν τον λόγον σου» (δ΄ 29). Και το αίτημα αυτό εισακούστηκε. Γιατί αμέσως μετά, μας λένε οι Πράξεις, ο τόπος που προσεύχονταν σάλεψε και «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ελάλουν τον λόγον του Θεού μετά παρρησίας» (δ΄, 31). Αυτή η ζωντανή εμπειρία της Εκκλησίας πάνω στη δύναμη της προσευχής έκαμε τους Αποστόλους να ζητούν αυθόρμητα από τους πιστούς να τους συμπαραστέκουν με προσευχές στο έργο της Ιεραποστολής.

Αυτό εννοεί ο απ. Παύλος όταν εκμυστηρεύεται στους πιστούς της Ρώμης το σχέδιό του, να κηρύξει το λόγο στην Ισπανία και τονίζει ότι αυτοί θα τον προπέμψουν προς τα εκεί (Ρωμ. ιε΄, 24). Το ίδιο επίσης εννοεί όταν ζητά από τις διάφορες Εκκλησίες να προσεύχονται γι’΄ αυτόν (Α΄ Θεσ. ε΄, 25 και Έβρ. ιγ΄, 18). Ακόμη πιο απερίφραστα, για μας, το διατυπώνει στους Θεσσαλονικείς, όταν λέει: «Το λοιπόν προσεύχεσθε, αδελφοί, περί ημών, ίνα ο λόγος του Κυρίου τρέχη και δοξάζηται, καθώς και προς υμάς» (Β΄ Θεσ. γ΄, 1).

Την ίδια παράκληση επαναλαμβάνει και στις επιστολές που έγραψε από τη φυλακή στη Ρώμη: «... προσευχόμενοι... και υπέρ εμού, ίνα μοι δοθή λόγος εν ανοίξει του στόματος μου», για να γνωστοποιήσω άφοβα «το μυστήριον του ευαγγελίου» (Εφ. στ΄, 18-19) ή «...προσευχόμενοι... και περί ημών, ίνα ο Θεός ανοίξη ημίν θύραν του λόγου...» (Κολ. δ΄, 3).

Ο ιεραπόστολος, έστω κι αν έχει κληθεί προσωπικά από τον ίδιο το Χριστό, όπως ο απ. Παύλος, δεν ενεργεί ποτέ ως μονάδα, σαν ένα είδος ακροβολιστή, αλλά’ είναι ενταγμένος στην Εκκλησία, δηλαδή στο σώμα του Χριστού. Έτσι το έργο του, όσο κι αν διακρίνεται από μεγάλα κατορθώματα, δεν είναι δικό του, αλλά της Εκκλησίας. Της Εκκλησίας που προσεύχεται γι’ αυτόν. Της Εκκλησίας που φυτεύεται από αυτόν. Της Εκκλησίας που διαρκώς ευρύνεται για να περιλάβει σωτηριολογικά στους κόλπους Της όλο τον κόσμο, ώστε να τον μεταποιήσει σε Βασιλεία των Ουρανών.

Η. Βουλγαράκης

Πηγή κειμένου: www.apostoliki-diakonia.gr, φωτογραφία: Αρχείο Ι.Επισκοπής Μοζαμβίκης

Μήνυμα της ΑΘΜ του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας, κ.κ. Θεοδώρου Β' στη Σύναξη των Προκαθημένων

Η ΑΘΜ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ - ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Την 6^η Μαρτίου ε.έ., η Α.Θ.Μ. ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Β’συμμετείχε στην εναρκτήρια συνεδρία της, συγκληθείσης από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.Βαρθολομαίο Α΄ στον Ι.Ναό Αγ.Γεωργίου Φαναρίου, Συνάξεως των Προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, συνοδευόμενος από τους Σεβ.Μητροπολίτες Γουϊνέας κ.Γεώργιο και Λεοντοπόλεως κ.Γαβριήλ και από τον Πανοσ.Αρχιμ. κ.Θεόδωρο Δριδάκη.

Κατά την αντιφώνησή του ο Μακαριώτατος ανέφερε:

Παναγιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κ.Βαρθολομαῖε,

Χαρά μεγάλη καί συγκίνησις βαθυτάτη πληροῖ τήν καρδίαν ἡμῶν, ἐν ᾧ προσφωνοῦμεν Ὑμᾶς ἐκ μέρους τῆς χορείας τῶν Προκαθημένων ἁγίων ἀδελφῶν τῶν ἐκασταχοῦὈρθοδόξων Πατριαρχείων καί Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, τῶν προσελθόντων εἰς τήν Βασιλίδα τῶν Πόλεων ἳνα, ὑπό τήν προστασίαν τῆς Ὑπερμάχου ἡμῶν Στρατηγοῦ Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων, διαβουλευθῶμεν καί λάβωμεν ἀποφάσεις ἐπί ζεόντων ζητημάτων ἀφορώντων ἀφενός μέν ἒξωθεν προερχομένους κινδύνους διά τήν καθ΄ ὃλου Ὀρθοδοξίαν, ἀφετέρου δέ τάς μετ΄ ἀλλήλων σχέσεις τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν ἡμῶν· συνελών δ’ εἰπεῖν ἳνα διασκεφθῶμεν ἐπί τῶν περιστάσεων, τῶν ἐπηρεαζουσῶν, κατά τό μᾶλλον ἢ τό ἧττον, τό ἀκαταπόνητον, ἀκατάβλητον καί ἀπερίτμητον ἔργον τῆς Ὀρθοδοξίας πρός συναγωγήν πάντων ἐν τῇ Μιᾷ, Ἁγίᾳ, Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Κυρίου, κατά τό ῥῆμα Αὐτοῦ "ἵνα πάντες ἓν ὦσιν" (Ιω. 17,22).

Χαιρετίζομεν, Παναγιώτατε, τήν πεπνυμένην Ὑμῶν πρωτοβουλίαν, τήν συνιστῶσαν ἓναν εἰσέτι σταθμόν εἰς τήν πορείαν ἐκ Γῆς Αἰγύπτου πρός τήν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, προς τήν πολιτείαν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τόν ὀντολογικόν καί ἐσχατολογικόν αὐτόν δρόμον ἐπορεύετο, πορεύεται καί πορευθήσεται ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐπιμελῶς φυλάσσουσα τήν πίστην, πανταχῇ φαίνουσα καί φωτίζουσα πάντας ἀνθρώπους, τούς βουλομένους εἰς ἐπίγνωσιν τῆς σωτηριώδους ἀληθείας ἐλθεῖν.

Στοιχοῦντες τῇ συστάσῃ τῆς μή μετάρσεως τῶν ὁρίων τῶν αἰωνίων, ἅ ἒθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν, ἀφουγκραζόμεθα τήν εὒλαλον προσμονήν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ὃπως ἡ Ὁρθοδοξία, ὑπερκεράσασα τούς σκοπέλους τῆς θρησκειοποιήσεως, τῆς ἰδεολογικοποιήσεως καί τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ, προσλάβῃ καί μεταμορφώσῃ τήν σύγχρονον πραγματικότητα, οὐχί συσχηματιζομένη ἀλλά ἀνασχηματιζομένη τόν κόσμον. Μαθητεύοντες οἰωνεῖ τῷ Λυτρωτῇ ἡμῶν, τῷ λύσαντι τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ καί ποιήσαντι τά ἀμφότερα ἓν, ἐνστερνιζόμεθα τά εὒγλωττα μηνύματα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ὃπως ἡ Ὁρθοδοξία, ἀπαλλαχθεῖσα σχημάτων κοσμικῶν καταθλιπτικῆς ἐξουσίας, ἐναρμονίσῃ τήν ἱεραποστολικήν καί ποιμαντικήν αὐτῆς ζωήν τοῖς χαρίσμασι τῆς συναντιλήψεως, τῆς συναγάπης, τῆς ταπεινώσεως καί τῆς θυσιαστικῆς διακονίας.

Ὑπέρ πάντων δε, ἐν σοφίᾳ περιπατοῦντες καί ἐν πνεύματι πραότητος πρός τούς διισταμένους, ἐπιθυμοῦμεν, ἳνα, "ἀγαλλιάσει καί ἀφελότητι καρδίας" (Πρ. 2,46),παραστήσωμεν "τήν Ἐκκλησίαν μή ἔχουσαν σπῖλον ἢ ῥυτίδα, ἢ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ΄ ἳνα ᾖ ἁγία καί ἂμωμος"(Μ.Ἀθανάσιος, Κατά Ἀρειανῶν, 2,67). Σκεπτομένῃ τῇ διανοίᾳ καί αἰσθανομένῃ τῇ ψυχῇ, διαλαλοῦμεν τήν εὐθύνην πάντων ἡμῶν ἐνώπιον ἑνός οἰκουμενικῶν διαστάσεων χρέους προσδοκίας: ὀφείλομεν ἳνα δώσωμεν πρώτοι ἡμεῖς τό παράδειγμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, ὡς μοναδική σταθερά ἐντός κόσμου ἐπικινδύνως κλυδωνιζομένου καί ὑπαρξιακῶς διψῶντος διά τήν ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης καί τῆς καταλλαγῆς.

Τῆς Ἐκκλησίας ὡς νηός ἐν πελάγει χειμαζομένης ἀλλ΄ οὐκ ἀπολλυμένης, οὐ παρακούομεν τάς προειρηθείσας ἐπιταγάς τῆς Ὀρθοδόξου διαχρονίας καί συγχρονίας, ἐξόχως δε Ὑμεῖς, Παναγιώτατε. Διαπύρως δε εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα ὅπως, τῇ ἐπιδημίᾳ τοῦ Παναγίου καί Ζωαρχικοῦ Πνεύματος, ἐπιλύσωμεν, μετά κανονικῆς εὐρρυθμίας, ἀρειτόλμου διαλεκτικότητος καί δημιουργικῆς συνθέσεως, τά τεθησόμενα ζητήματα πρός ἑνότητα τῆς ὑπ’ οὐρανόν Ὀρθοδοξίας καί πρός ἀνύστακτον τηλαύγησιν εἰς τήν οἰκουμένην τῆς ἐλπίδος τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ζωῆς καί τῆς αἰωνιότητος.

Ἀμήν!

HIS BEATITUDE IN CONSTANTINOPLE – SYNAXIS OF THE PRIMATES AT THE ECUMENICAL PATRIARCHATE

On 6^th March 2014, His Beatitude Theodoros II, Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa, participated in the opening session of the Synaxis of the Primates of all the Orthodox Patriarchates and Autocephalous Churches, convened by the Ecumenical Patriarch Bartholomaios I, at the Holy Church of St George at the Fanari, accompanied by Their Eminences Metropolitan George of Guinea and Metropolitan Gabriel of Leontopolis, as well as the Very Reverend Archimandrite Theodoros Dridakis. 

In his reply His Beatitude said:

Most Holy Ecumenical Patriarch Bartholomaios,

Great joy and emotion fills our heart, as we address You on behalf of our Holy Brother Primates of the Orthodox Patriarchates and Autocephalous Churches, who are here at the King of Cities, so that under the protection of our Champion Leader the Most Holy Theotokos and all the Saints, we can consult and take decisions on burning issues regarding on the one hand dangers to Orthodoxy appearing from the outside and on the other our relationships with each other as local Churches. In a nutshell, we have gathered here to speak and think on circumstances influencing, more or less, the tireless, invincible and ceaseless efforts of Orthodoxy towards congregating all within the One, Holy, Catholic and Apostolic Church of the Lord, according to His word “so that all may be one” (John 17:22).

Your All Holiness, we greet Your inspired initiative, which is yet one more stage on our journey from Egypt to the Promised Land, to the Kingdom of God. The Orthodox Church has journeyed, is journeying on and will journey on this ontological and eschatological journey, diligently preserving the faith, revealing itself and illuminating all people everywhere, who wish to participate to the knowledge of salvific truth.

Aligning to the behest of not changing the everlasting boundaries set by our Fathers, we sense the articulate expectation of the Church's body so as Orthodoxy, overcoming the pitfalls of religionisation, ideologisation and ethno-racialisation, to take on and transform contemporary reality, not conforming to, but reforming the world. Being at all times taught by our Savior, who broke down the dividing walls of the barrier and made both one, we embrace the eloquent messages of the Church's Body so as Orthodoxy, disposing of worldly forms of overbearing power, to harmonize its missionary and pastoral life with graces of common understanding, mutual love, humility and sacrificial service.

Above all, walking in wisdom and in a spirit of meekness for those in disagreement, we wish, “with glad and generous hearts” (Acts 2:46), to represent “the Church without blemish or wrinkle, or any other such thing, but as holy and blameless” (Athanasius the Great, Against Arianism, 2, 67). Contemplative the intellect and sensing the soul, we proclaim our responsibility before a duty of expectation of ecumenical dimension: we first have to set the example of ecclesiastical unity, as the only constant in a world which is dangerously adrift and which thirsts existentially for the prevalence of peace and reconciliation.

The Church being like a ship tossed in the deep, yet not destroyed, we do not disrespect the afore mentioned dictates of Orthodox diachrony and synchrony, par excellence You, Your All Holiness. Therefore we fervently wish and pray that, with the advent of the Most Holy and Life giving Spirit, we will solve, with canonical eurhythmy, bold dialogue and creative synthesis, the issues set before us towards achieving both the unity of ecumenical Orthodoxy and the tireless illumination in the world of the hope of the Resurrection, the life and the eternity. 

Amen!

Πηγή: http://www.patriarchateofalexandria.com/