Σκέψεις για την ιεραποστολή (απόσπασμα)

...Το ευαγγέλιο του Ματθαίου τελειώνει με τα εξής πολύ γνωστά λόγια, «πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»[1]. Μια αξιοσημείωτη λέξη στο ως άνω χωρίο είναι το ρήμα «μαθητεύω». Στην συγκεκριμένη συνάφεια το «μαθητεύω» σημαίνει «δημιουργώ μαθητές-αποστόλους»[2], ή, θεολογικότερα, «συνδέω τον ακροατή του λόγου του Χριστού κατευθείαν με Αυτόν, χωρίς μεσάζοντες». (παρενθετικά αναφέρω πως δυστυχώς συχνά αυτή η διατύπωση παραμένει ζητούμενο σε περιπτώσεις, όπου ο κληρικαλισμός ή ο γεροντισμός θολώνουν το κρυστάλλινο νερό της ορθοδοξίας μας). Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και προκλητική θα ήταν, όμως,  η ερμηνεία του ως άνω χωρίου με την έννοια που έχει στη θύραθεν γραμματεία. «Μαθητεύω» θα πει γίνομαι εγώ μαθητής, δηλαδή στην περίπτωσή μας μπαίνω στη διαδικασία να μελετήσω, να γίνω εγώ ένα με την κουλτούρα του τόπου στον οποίο αποστέλλομαι, να γίνω ένας από αυτούς. Αυτή η ερμηνεία, βέβαια, δεν είναι ανερμάτιστη, ούτε αποτελεί προσωπικό ευφυολόγημα. Ο Απόστολος των εθνών, Παύλος, αναφέρει «τοῖς πᾶσιν γέγονα πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω»[3]. Δεν είναι πάντα εύκολο να γίνεις ένα με μια κουλτούρα τόσο διαφορετική από τη δική σου, να μάθεις τη γλώσσα και τα έθιμα, να τρως τα φαγητά του τόπου, να «αναγεννηθείς άνωθεν»[4] σαρκούμενος σε νέο τόπο. Αυτή η δεύτερη γέννηση έχει μεγάλο πόνο, αλλά και μεγάλη χαρά.

Πόνο, διότι η μοναξιά είναι ανυπόφορη, διότι η αλλαγή νοοτροπίας και προσέγγισης των πραγμάτων φαντάζει αδύνατη, διότι ο πόλεμος που δεν είναι «πρὸς αἷμα καὶ σάρκα ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις»[5], μοιάζει άνισος. Χαρά, διότι σταδιακά καταλαβαίνεις  ότι «μείζων ἐστιν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ»[6]. Στις ελάχιστες δικές σου δυνάμεις και ικανότητες αλλά και στην απλότητα, την ειλικρίνεια και τη θέληση, ο Θεός συνεργεί και μπορούν να γίνουν Θαύματα. Και κάπως έτσι το καντηλάκι, που κάποιος ανάβει στα έσχατα της γης, μπορεί να γίνει πυρκαγιά Θείας αγάπης και δύναμης...

Απόσπασμα από την ομιλία του Επισκ. Μοζαμβίκης κ. Ιωάννη
 στο Κέντρο Λόγου "ΑΛΗΘΩΣ" της Ενορίας Μπανάτου Ζακύνθου (13/4/2013).
Φωτογραφίες από το Αρχείο της Ιεράς Επισκοπής Μοζαμβίκης.

[1] Ματ. 28,19-20

[2] Kittel, volume IV, p. 461

[3] Α Κοριν. 9,22

[4] Ιω. 3,7

[5] Εφ. 6,12

[6] Α Ιω. 4,4