Αγαπητοί φίλοι,
Καλησπέρα από την πρωτεύουσα της Μοζαμβίκης.
Έλειψα αυτή την εβδομάδα στη Νότιο Αφρική και σήμερα ήταν η ημέρα της επιστροφής στην πρωτεύουσα της Μοζαμβίκης, οδικώς, για την τελευταία υπηρεσία μου εδώ, μια και αύριο το απόγευμα, μετά την θεία Λειτουργία και το κέρασμα στο Επισκοπείο, αρχίζω το μεγάλο ταξίδι με τρεις αλλεπάλληλες πτήσεις, για την Ελλάδα.
Μες από πολλές και διάφορες γραφικότητες των εξακοσίων χιλιομέτρων συνολικής πορείας, με την κ. Μαρίνα Τσιχλάκη και την φίλη της -πεπειραμένη οδηγό- κ. Κάρολ, αφήσαμε πίσω μας ένα μελαγχολικό και μεταβροχερό Γιοχάνεσμπουργκ, για να φθάσουμε, το απομεσήμερο, στα σύνορα Νοτίου Αφρικής και Μοζαμβίκης, μ' έναν καυτερό κάθετο ήλιο από πάνω μας, φοβερή υγρασία και να πρέπει να γίνουν όλες οι απαραίτητες διατυπώσεις των διαβατηρίων και η έκδοση της νεότερης βίζας. Σκηνικό κινηματογραφικό!... Όλοι στην ραστώνη του απόλυτου θέρους. Ο νεαρός έγχρωμος, ο πριν από εμένα στην ουρά για φωτογραφία βίζας και τα τοιαύτα (συν 61 ευρώ, κάθε που χρειάζεται να μπω στο κράτος), κάτοικος Αγκόλας, στάζει από παντού... Δεν έχω ξαναδεί πιο ιδρωμένον άνθρωπο. Εγώ, ο πάντοτε κάθιδρος, κατόρθωσα να αυτοπεισθώ ότι δεν πρέπει να ιδρώσω, διότι την βάψαμε... Πήραμε κάποια στιγμή την βίζα και ντουγρού για Μαπούτο, ενώ η κάψα γινόταν εντονότερη.
Είναι πια μπροστά μας 199 χιλιόμετρα έως Μαπούτο, όμως ο καιρός από νότια ουδόλως μάς αρέσει. Πέρα βρέχει...
Πέρασαν περίπου τρία τέταρτα της ώρας με βουερή προετοιμασία βροχής και ήδη μπαίνουμε στη Ματόλα, την μικρή πόλη, πριν την μεγαλούπολη του Μαπούτο. Παρότι ώρα 5 μ.μ. καλοκαιριού, ο κόσμος αρχίζει να σκοτεινιάζει επικίνδυνα. Το φως μειώνεται, οσφραίνεσαι καταστροφή που έρχεται, ενώ οι άνθρωποι στους δρόμους αναστατώνονται, όπως και τα υπαίθρια υποτυπώδη μαγαζιά τους.
Ο νους μου είναι στους λιγοστούς ανθρώπους, οι οποίοι με περιμένουν για τον Εσπερινό του Ασώτου στον Ορθόδοξο Ναό μας στο Μαπούτο. Επικοινωνούμε με την κ. Μάρω Σπανούδη -τον σύνδεσμό μας με το επισκοπικό κέντρο- και λέμε ότι μπορούν να φύγουν όλοι, διότι ο καιρός δεν αστειεύεται, εμείς μάλιστα θα αργήσουμε πολύ... Εκείνοι όμως μάς λένε ότι θα περιμένουν όσο χρειασθεί!!!
Τώρα τα πράγματα δυσκολεύουν... Τα πάντα σχεδόν γίνονται ένα... Ανεμο-αμμοθύελλα εν εξελίξει... Μαγαζάκια, κορμοί δέντρων, στέγες, υποστέγες, τσουβάλια, σακούλες γεμάτες ή αδειανές, όλα περιϊπτάμενα. Ο νους μου πάντα στον ναό και μάλιστα στα παιδάκια, που ανέμεναν να ψάλουν το "Φως ιλαρόν".
Κάποια στιγμή ένα τεράστιο νάυλον, μάλλον τέντα ή στέγαστρο μαγαζιού ήταν, έρχεται αστραπιαία στο μπαμπρίζ μας και μάς τυφλώνει επίφοβα. Προς στιγμήν χάνουμε τον έλεγχο, αλλά είναι τόση η σφοδρότητα της θύελλας, ώστε αυτόματα το παίρνει -ευτυχώς- μακριά και ξαναβρίσκουμε την ορατότητά μας, την όση...
Με τις χίλιες δυσκολίες μπαίνουμε σε μια πόλη επιπλέουσα. Κι εδώ καταστροφές παντού τριγύρω μας. Νερά παντού. Ξαναεπικοινωνούμε με τον ναό. Να μην ανησυχούμε. Είναι όλοι προφυλαγμένοι και μάς αναμένουν. Μόλις αντιλαμβάνονται το αυτοκίνητο να κορνάρει απέξω, τρέχουν τα τρία παιδιά μέσα στη νεροποντή, που έχει αρχίσει να κοπάζει, να με προϋπαντήσουν. Φιλιά και αγκαλιές, εξόχως συγκινητικές!!!... Δάκρυσα βουβά!!!...
Ο Εσπερινός του Ασώτου τελέστηκε για εννιά πολύτιμες ψυχές, που ανέμεναν απόψε στο κατακλυσμιαίο Μαπούτο!
Το "Φως ιλαρόν" ψάλθηκε κυρίως από τα παιδιά, εξομολογήθηκαν όλοι (σε ποια γλώσσα, Κύριος οίδε!!!) και καληνυχτιστήκαμε συγκινημένοι: Από πλευράς μου για όλα αυτά τα αποψινά, από πλευράς του εκκλησιάσματος, διότι τούς ανάγγειλα ότι αύριο θα φύγω for ever... Λυπήθηκαν σφόδρα, αλλά προσπάθησα να τούς εξηγήσω ότι ο πραγματικός πατέρας τους είναι ο Επίσκοπος Ιωάννης, ο οποίος φθάνει από Δευτέρα, έχοντας μεριμνήσει υπέρ τους και σε πολλά επίπεδα, κατά τον μήνα της απουσίας του. Απλώς, ήμουν ένας περαστικός, αλλά τους αγάπησα πολύ γιατί το αξίζουν! Παρηγορήθηκαν!
Στο εξής, αγαπητοί μου, κάθε φορά που ολόμονος θα ψάλω το "Φως ιλαρόν", στον άδειο κάθε Σάββατο ναό μου στο Μπανάτο, δεν θα παραλείπω να στέλνω τη σκέψη μου εδώ στην εσχατιά της Γης, στα παιδιά του Μαπούτο, για να το σιγοψάλουμε -πραεία τη φωνή- όπως πρακτικά τούς το δίδαξα αυτόν τον καιρό. Κι όταν από την ασφάλεια των πνευματικών κατεστημένων μου εν Ζακύνθω θα μεριμνώ και θα τυρβάζομαι περί πολλών, θα με επιστρέφει εις εαυτόν η νοσταλγία τού αποψινού Αναστασίμου Εσπερινού του Ασώτου ή, καλύτερα, της Μεγάλης Νεροποντής τής μοζαμβικανής πρωτεύουσας!!!
Έξω βροντά και βρέχει ακατάσχετα ολοένα, μέσα στο περίκλειστο Επισκοπείο έχει κουρνιάσει ο καύσωνας του Ινδικού κι εγώ -στην προσποιητή δροσιά τού έιρκοντίσιον- ψηφαριθμώ το πανάκριβο Έν, περί του οποίου εστί χρεία!
Φίλοι μου, Καληνύχτα!
π. Π. Καποδίστριας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου