Διαδικτυακή συνάντηση

Πειραιάς –Μαπούτο

Είναι γεγονός ότι η τεχνολογία μπορεί να αποδειχθεί είτε ευεργετική είτε καταστροφική. Έχει τη δύναμη να γεφυρώσει αποστάσεις ή να γκρεμίσει ψυχές. Να δώσει απαντήσεις ή να γίνει εφιάλτης.

Εκ πρώτης όψεως η ύπαρξη διαδικτύου σε μία φτωχή χώρα της Αφρικανικής ηπείρου μοιάζει σκανδαλώδης, ηχεί σαν πολυτέλεια. Είναι όντως πολύ ακριβό μέσο και αναξιόπιστο, όμως είναι ο μόνος τρόπος να μιλήσει κάποιος για τη ζωή του, να δείξει το σπαργανωμένο έργο του, να προβληματίσει αδελφούς που βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά.
Κάπως έτσι, την Δευτέρα 31.03.2014 με την βοήθεια της τεχνολογίας και πολύ κόπο ήρθαν κοντά τα μέλη της Ιεράς Επισκοπής Μοζαμβίκης με την ενορία του ιερού ναού των Αγίων Αναργύρων Καραβά Πειραιώς.
Έγινε μία πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση του ιεραποστολικού έργου που εδώ και τρία χρόνια με τις συντονισμένες προσπάθειες του οικείου Επισκόπου επιτελείται υπό την σεπτή καθοδήγηση της Α.Θ.Μ. του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής, κ.κ. Θεοδώρου του Β’. Ο Επίσκοπος Μοζαμβίκης, αρχικά, μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν πρωτοξειδίων στην Επισκοπή και έδωσε το στίγμα της ιεραποστολής. Στη συνέχεια έκανε αναφορά για το σπουδαίο γεγονός της επίσκεψης του Πατριάρχη στη χώρα και τον εγκαινιασμό του Καθεδρικού Ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών καθώς και του πνευματικού – ιεραποστολικού κέντρου της Επισκοπής. Παράλληλα ευχαρίστησε όσους βοήθησαν από την «φτωχική» Κοκκινιά προσφέροντας από το υστέρημα και την αγάπη τους. Ύστερα τόνισε ότι σκοπός του δεν είναι να κάνει προσηλυτισμό και να βαφτίζει άκριτα εκατοντάδες ανθρώπους, αλλά να υποδέχεται όσους επιθυμούν να μάθουν για την ορθόδοξη πίστη και μετά από κατήχηση να βαφτίζονται.

Ακολούθως τον λόγο πήρε η κα. Μαρία Κασιμάτη, η ψυχή της Επισκοπής, η παλαιότερη Ελληνίδα της Μοζαμβίκης. Μίλησε για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα, και για την απόφασή της να επιστρέψει στη Μοζαμβίκη. 

Ο π. Σπύρος Τσιμούρης υπογραμμίζοντας τα λόγια του Θεοφιλεστάτου και της κας. Κασιμάτη τόνισε πόσο δύσκολο είναι να χάνει κανείς τα πάντα και συνέκρινε τους φόβους που έχουμε στην Ελλάδα με την τόλμη των Ελλήνων της Μοζαμβίκης, που παρότι εκδιώχθηκαν τόλμησαν να γυρίσουν και να ξαναστήσουν την ζωή τους. Επιπλέον, μίλησε για την ευκολία μας ως χριστιανών, αλλά και την ευθύνη όλων μας για την κατάσταση που επικρατεί στις αφρικανικές χώρες. Αναφέρθηκε επίσης στον ενθουσιασμό των παιδιών της Επισκοπής και στον ζήλο τους.

Σε εκείνο το σημείο διαβάστηκαν κάποιες σκέψεις για την κατάσταση στην Αφρική (ακολουθεί το κείμενο) και στη συνέχεια τα παιδιά της χορωδίας έψαλλαν και τραγούδησαν ύμνους και τραγούδια στα πορτογαλικά γεμίζοντας χαρά και υπερηφάνεια τόσο τους υπευθύνους τους εδώ στη Μοζαμβίκη, όσο και τους μακρινούς θεατές τους από την Ελλάδα, όπως φάνηκε από το θερμό χειροκρότημα που απέσπασαν.
Τέλος, η συνάντηση έκλεισε με έναν ακόμη ύμνο από τα παιδιά της χορωδίας και τις ευχαριστίες του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Μοζαμβίκης καθώς και του π. Βασιλείου Τσιμούρη, υπευθύνου της ενορίας των Αγίων Αναργύρων Καραβά Πειραιώς.

Μάνα Αφρική

Είμαστε ψηλά. Πετάμε. Φτάνουμε στη Μοζαμβίκη.

Παρατηρώ αυτή την ηρεμία του τοπίου.

Μοιάζει με βουβό παράπονο τούτος ο τόπος.

Χώμα, λάσπη και στοιβαγμένα σπίτια.

Μοιάζουν άψυχα, δίχως ζωή.

Δεν είναι η απουσία ήχου, λόγω της απόστασης

που τα δείχνει έτσι.

Είναι ο θάνατος 

που προκαλέσαμε και προκαλούμε – όλοι εμείς – 

σ’ αυτή την χώρα, σ’ αυτή την ήπειρο.

Κοιτώντας «αφ’ υψηλού»

στο μυαλό μου χτυπά μία ερώτηση.

«Γιατί;»

και ξαφνικά τα ερωτήματα πληθαίνουν

σφίγγουν τη σκέψη και γίνονται προσωπικά.

«Γιατί με αφήνεις;»

«Γιατί με ξεχνάς;»

«Γιατί με βυθίζεις;»

«Γιατί μου ρουφάς και μου κλέβεις 

ό, τι έχω για τα παιδιά μου;»

Σκληρές ερωτήσεις μίας μάνας.

Ναι, είναι μάνα η Αφρική 

Και όλοι εμείς την έχουμε

πολλές φορές «βιάσει».

Όμως ταπεινά υπομένει, 

όπως ο Νυμφίος 

τα ραπίσματα και τους κολαφισμούς. (Δ.Σεκαδάκης)

Διαβάστηκε στις 31.03.2014 στη διαδικτυακή συνάντηση της ενορίας των Αγίων Αναργύρων Καραβά Πειραιώς με την Ιερά Επισκοπή Μοζαμβίκης.